Czuwanie, o którym mówi dzisiejsza Ewangelia, może się nam kojarzyć z rzeczywistością negatywną - lękiem przed oceną naszego postępowania, przed karą, przed odpowiedzialnością do poniesienia w przyszłości. W rzeczywistości, jest wręcz przeciwnie. Ewangeliczne czuwanie to oczekiwanie na najważniejsze spotkanie w naszym życiu, na spotkanie twarzą w twarz z Tym, który nieskończenie nas kocha, to dążenie do PEŁNI życia i miłości, do osobowej komunii z Bogiem. Tylko takie spojrzenie jest prawdziwe i tylko takie spojrzenie daje siłę i motywację do wytrwałego dążenia do celu poprzez codzienną walkę z grzechem i "pożądliwościami", czyli skłonnościami do grzechów, o których mówi I czytanie. Gdy celem jest życie z Tym, kogo kochamy i sprawianie Mu radości, wtedy na drodze nic nie kosztuje, wtedy brzemię naprawdę staje się lekkie. Doskonale zrozumieli to święci. Święta Teresa od Jezusa pisze: "gdy spostrzeżesz w sobie zbytnią jaką skłonność i przywiązanie..., nie zatrzymuj się myślą przy niej, ale wszystką myśl twoją zwracaj ku Bogu, a On ci dopomoże". To samo mówi dzisiejszy psalm responsoryjny: "Naszą pomocą jest Zbawiciel świata" i "Gdyby Pan nie był po nasze stronie... wtedy żywcem by nas pochłonęli".

Jest coś, co w świecie nigdy nie będzie modne; jest coś, czego dzisiejszy świat nie zrozumie: ODDAĆ SAMEGO SIEBIE. „Chrystus przychodząc na świat, mówi: «Ofiary ani daru nie chciałeś, ale Mi utworzyłeś ciało (…). Wtedy rzekłem: Oto idę (…), aby spełnić wolę Twoją Boże».” (Hbr 10,5). Jego Wcielenie – przyjęcie ciała ludzkiego wyraża w swej głębi to oddanie. Uniżył się, stał się tym, czym nie był (por. Flp 2, 6-8), by być DLA – dla ludzi, którym objawiał wolę Ojca i życie Boże i za których to życie oddał oraz by z miłości pełnić wolę Ojca. Oddał siebie do końca na krzyżu, umierając dla zbawienia człowieka, bo „do końca [nas] umiłował” (por. J 13,1). Kluczem do wejścia w tajemnicę Chrystusa jest odkrywanie tej Jego miłości, która oddaje się do końca, która wydaje się za nas. Oddał siebie – ofiarował siebie, w ofierze tak doskonałej, że nie jest już potrzebna żadna inna, że nic już nie będzie doskonalszym kultem oddawanym Bogu – w tym wyraża się Jego bycie Wiecznym Kapłanem.

Jezus, dając nam życie wieczne, zarazem zawsze ZAPRASZA. Jest to zaproszenie, by iść Jego śladami i również oddawać siebie w codziennym życiu. Niektórych zaprasza do wyrażenia tego oddania w sposób szczególny. Tych, których powołuje na drogę kapłaństwa ministerialnego – by uobecniali wszędzie Jego ofiarę; tych, których powołuje na drogę rad ewangelicznych – by całym swoim życiem uobecniali Jego życie oddania siebie. Wszystkich jednak zaprasza do zwyczajnego, ukrytego oddawania siebie w codziennym życiu. Do stawania się zaczynem pośród świata. Do życia mentalnością, której świat nie zrozumie. Do życia bezinteresownej służby w codziennych, prostych okolicznościach, nie oczekując nic w zamian. „Oddajcie ciała swoje na ofiarę żywą, świętą, Bogu przyjemną” – wzywa św. Paweł w Liście do Rzymian (12,1). Katechizm Kościoła Katolickiego tłumaczy: „Życie moralne jest kultem duchowym. Składamy «ciała swoje na ofiarę…» w Ciele Chrystusa, które tworzymy, i w komunii z Ofiarą eucharystyczną. (…) Życie moralne, podobnie jak całość życia chrześcijańskiego, ma swoje źródło i swój szczyt w Ofierze eucharystycznej” (nr 2031). Bez Niego nic nie możemy, ale On, mocą swojej Ofiary krzyżowej, uobecniającej się w Eucharystii, może sprawić, że każda cząstka naszego życia będzie darem składanym Bogu. O to modliliśmy się w dzisiejszej liturgii Mszy świętej słowami modlitwy po Komunii: „ Prosimy Cię, Panie, niech święta Hostia, którąśmy ofiarowali i przyjęli, odnowi nasze życie, abyśmy nieustannie zjednoczeni z Tobą w miłości, przynosili owoce trwające na wieki”.

Czym różni się: "Poszczę dwa razy w tygodniu, daję dziesięcinę za wszystkiego, co nabywam" faryzeusza z Ewangelii od: "W dobrych zawodach wystąpiłem, bieg ukończyłem... odłożono mi wieniec sprawiedliwości..." św. Pawła z II czytania? Wyjaśnienie znajduje się w pozostałych zdaniach tych tekstów. Faryzeusz mówi: "JA nie jestem jak inni ludzie", a św. Paweł: "PAN stanął przy mnie... Wyrwie mnie PAN od wszelkiego złego czynu..." Chrześcijanin to ten, który pokłada całą swoją ufność w Bogu. Ma świadomość swojej słabości i grzeszności, nawet jeśli nie jest ona na pierwszy rzut oka widoczna na zewnątrz (bo wszystko rozgrywa się w sercu człowieka, gdzie pragnienie dobra miesza się często z niewłaściwymi motywacjami i tym, co jest w nas ze "starego człowieka" usiłującego kierować się egoizmem i innymi wadami głównymi). Ma też świadomość, że bez Bożej pomocy niezdolny jest się przemieniać, że wszelkie dobro ma swoje źródło w Bogu.
Dlatego w kolekcie dzisiejszej Mszy prosimy, by Bóg przymnażał w nas wiarę, nadzieję i miłość - te istotne cnoty, które kierują całe życie ku Bogu.
Jako komentarz do dzisiejszej liturgii można by podać stwierdzenia dwóch wielkich świętych Karmelu. Św. Teresa od Dzieciątka Jezus mówiła, że jej Bóg okazał większe miłosierdzie przez to, że nie pozwolił, by kiedykolwiek ciężko Go obraziła. Św. Teresa od Jezusa, z przenikliwą znajomością duszy pisała: "Czasem zdaje mi się, że zupełnie nie jestem przywiązana do żadnej rzeczy stworzonej i rzeczywiście w chwili próby okazuję się taką. A znowu przychodzą chwile, kiedy taki widzę w sobie brak wyrzeczenia się wszystkiego, że lada rzecz, z której wczoraj bym się jeszcze śmiała, zajmuje mię całą, tak iż sama siebie nie poznaję. Raz zdaje mi się, że mam odwagę nieustraszoną, że nie cofnęłabym się przed żadną trudnością, gdy chodzi o chwałę Bożą, i w niektórych zdarzeniach istotnie dałam dowody takiej odwagi; a innym razem tak się czuję słabą i lękliwą, iż nie zdobyłabym się na męstwo zabicia choćby jednej mrówki w obronie sprawy Bożej, gdybym miała przez to wystawić się na jakie bądź przeciwieństwo... Przez ciągłe wmawianie w siebie jakiejś cnoty nabiera się przekonania, jakoby się ją rzeczywiście posiadało. Potrzeba więc pilnego czuwania nad sobą... Nie polegajcie na cnocie, póki prawdziwości jej pokusa i próba nie doświadczy"

Czy w dzisiejszej Ewangelii Pan Jezus pochwala smutek, cierpienie, ubóstwo jako sytuację dobrą i pożądaną? A może obiecuje, że kondycja nieszczęśliwego i wykluczonego sama w sobie gwarantuje wieczne zbawienie? Czy słowa z dzisiejszej Ewangelii zachęcają do troski o polepszenie sytuacji biednych i nieszczęśliwych, żeby starać się budować swoisty raj na ziemi, jak tego chce teologia wyzwolenia?

Prawda jest inna. Perspektywę błogosławieństw przedstawia nam Jezus, Syn Boży, Mądrość Boża, Ten, który Sam jest Prawdą. On sam zna najgłębszą prawdę o naszej rzeczywistości, o rzeczywistości tego świata, odkupionego Jego śmiercią, ale wciąż oczekującego na pełne „objawienie synów Bożych”. On zna najlepiej kondycję człowieka dążącego do odpowiedzi na dar Bożego odkupienia. On zna najlepiej kondycję naszego świata naznaczonego konsekwencjami grzechu pierworodnego.

Współczesna mentalność oferuje często perspektywę łatwego i wygodnego życia. Ale nie jest to życie szczęśliwe. Świadczą o tym chociażby statystyki wskazujące odsetek osób cierpiących na depresję w krajach rozwiniętych. Chrystus przeciwnie. On mówi o braniu na co dzień swojego krzyża. Ale zarazem obiecuje, że Jego brzemię będzie lekkie. Jezus nie zamydla nam oczu, nie każde odwracać głowy od faktycznych realiów życia. On uczy wejść w całej prawdzie i w całą miłością w RZECZYWISTOŚĆ, rzeczywistość naznaczoną grzechem i trudem, ale w której już jesteśmy zwycięscy mocą Jego krzyża. Jezus pokazuje, że dążenie do dobra może kosztować. Jeśli nie zamknę oczu na prawdę o świecie, który coraz bardziej oddala się od obiektywnych wartości i zmierza do nihilizmu, będę cierpieć, będę się smucić, będę płakać. Ale będę mogła też wejść w ten poraniony świat, niosąc Mu Dobrą Nowinę w sposób zgodny z powołaniem, którym mnie Bóg obdarzył: przez modlitwę i ofiarę, przez zewnętrzne zaangażowanie, przez proste bycie z innymi i dawanie świadectwa czynami, nie słowami czy przez bezpośrednie głoszenie… I będę szczęśliwa. Jeśli odejdę od logiki dążenia do posiadania za wszelką cenę, może nie „ustawię” się w życiu, może nawet będzie mi czegoś materialnie brakowało, ale wewnętrznie będę wolna, by zwrócić się ku wartościom. Nie zaplączę się w niejasne kompromisy. I będę szczęśliwa. Jeśli zachowam w każdej sytuacji prawe sumienie, inni pewnie mnie wyśmieją, ale ja pozostanę sobą, nie będę musiała bać się „bycia sama ze sobą”, nie będę musiała zagłuszać sumienia, ale będę coraz jaśniej rozpoznawać Bożą wolę i Boży zamysł. I będę szczęśliwa. Jezus zna lepiej niż najlepszy psycholog najgłębsze uwarunkowania ludzkiej duszy. Dlatego daje nam drogę błogosławieństw jako drogę do pełni, choć wydawać się to może paradoksalne. Może będzie to stroma droga na nagi szczyt, ale jak pisze św. Jan od Krzyża, potem okazuje się, że na tej górze mieszka „sama chwała Boża”: „miłość, mądrość, bezpieczeństwo, nadzieja… uczta nieustanna” i że „dla sprawiedliwego już nie ma prawa”. Jednak to jest na końcu drogi, a współczesna mentalność ucząca, że od początku nie ma prawa i wszystko jest dozwolone, parodiuje prawdę i strąca do przepaści.

Jezus pokazuje nam innymi słowy drogę dążenia do świętości. Jak wykazano wyżej, sama ta droga, choć wydaje się trudna i nieosiągalna, zaczyna stawać się szczęściem człowieka, gdy tylko na nią wejdzie. Rozeznawanie woli Bożej, szukanie dobra w całym swoim życiu, przezwyciężanie siebie i ponoszenie trudów, by to dobro realizować, przynoszą nie dające się z niczym porównać szczęście z przebywania już tu na ziemi przez wiarę przed obliczem Boga. Jednak, Jezus pokazuje i daje nam coś więcej: nieskończoną miłość i radość w życiu wiecznym. Szczęście, z którym żadna radość w życiu doczesnym nie może się równać. Szczęście nie do opisania: „jeszcze się nie ujawniło, czym będziemy. Wiemy, że gdy się to objawi, będziemy do Niego podobni, bo ujrzymy Go takim, jaki jest”. Życie doczesne jest ze swej natury dążeniem, spełnieniem i celem jest życie wieczne. Nieskończona perspektywa rozszerzająca nasze horyzonty. Tam w pełni zrealizują się w nas błogosławieństwa, jeśli tu i teraz weźmiemy swój krzyż, idąc za Jezusem.

Dzisiejsza uroczystość jest więc jednym z najradośniejszych świąt w roku – świętem pełnym światła, miłości i szczęścia, którym nasi bracia i siostry cieszą się już w niebie, a do których my dążymy, przyjmując całym sercem naukę Ewangelii: „kto pokłada w Nim nadzieję, uświęca się, podobnie jak On jest święty”.

"Tak dzieje się z każdym, kto skarby gromadzi dla siebie, a nie jest bogaty u Boga".
Łatwo nam odnieść te słowa do innych - bogatych, decydujących o losach świata, w jakiś sposób odpowiedzialnych za różne ludzkie nędze.
Ale Ewangelia jest czymś, co stawia pytanie każdemu z nas osobiście. Pan Jezus pyta nas dziś o naszą postawę - i to głównie nie o zewnętrzne czyny, ale o postawę wewnętrzną. Dzisiejsza Ewangelia jest tak naprawdę pytaniem, o co tak naprawdę chodzi mi w życiu: o posiadanie, "ustawienie się", łatwe, wygodne życie czy o wartości, o branie co dzień swojego krzyża, by iść za Chrystusem, o budowanie Dobra. Ostatecznie: czy chodzi mi o samego siebie czy o Boga? Kto albo co jest w moim życiu realnie na pierwszym miejscu?

Nasze zbawienie, nasze szczęście są ukryte całe w Jezusie Chrystusie. On jest tym dobrym panem z Ewangelii, który "przyjdzie i będzie usługiwał" tym, którzy są Mu naprawdę wierni, niezależnie czy okoliczności życia są sprzyjające, niezależnie nawet od tego, czy mają świadomość obecności swojego Pana czy przeżywają życie duchowe w oschłości i walce.
W życiu chrześcijańskim wszystko dokonuje się PRZEZ Chrystusa. Te słowa, jak refren, powracają w I czytaniu (Rz 5,12-21). Do tego wzywa nas w swoim nauczaniu św. Jan Paweł II: "Nie lękajcie się! Otwórzcie na oścież drzwi Chrystusowi". W Chrystusie wszystko zyskuje sens. To, co jest bez Niego czy poza Nim, prowadzi donikąd.